pierwszy budynek domu dziecka przy ul. Żeromskiego 53

W 1950 roku nastąpiło przejecie zakładu przez Kuratorium Okręgu Szkolnego. Na stanowisko kierownika powołano Marię Smażyńską, a w cztery lata później Szczepana Giszterowicza. Wówczas placówka otrzymała nazwę: Państwowy Dom Dziecka "Nasz Dom". W dwupiętrowym budynku przy ulicy Żeromskiego 93 przebywało stale 50 wychowanków oraz 25 wychowanków internatowych, uczących się poza Radomiem. Opiekowało się nimi pięciu wychowawców, higienistka, gospodarz domu, trzy kucharki, trzy pracownice administracji. Budynek był ciasny, dlatego obok głównego dobudowano dwa dodatkowe, parterowe budynki. W jednym z nich mieściła się administracja, pracownia krawiecka, magazyny, świetlica oraz mieszkania służbowe. W drugim budynku była pralnia oraz chlewnia, królikarnia i szopa przeznaczona na paszę, słomę i drewno na opał. W 1959 roku dzięki decyzjom Kuratorium Oświaty i Wychowania w Kielcach, a przede wszystkim dzięki decyzji kierownika Szczepana Giszterowicza, przystąpiono do prac przy wznoszeniu nowego budynku, usytuowanego na części działki uprawnej przy ulicy Kolberga 19.

Prace budowlane trwały do końca 1963 roku, a oficjalne uroczystości otwarcia nastąpiły 16 marca 1964 roku. Z tą chwilą placówka otrzymała nazwę Państwowy Dom Dziecka Nr 2 w Radomiu. W wyniku zmian ustrojowych zlikwidowano pola uprawne, na których decyzją władz miejskich urządzono tereny rekreacyjne dla okolicznych mieszkańców. W miejscu sadu i ogrodu pozostawiono kilka drzew i krzewów owocowych oraz niewielki teren na działki biologiczne dla dzieci. Urządzono także boisko i plac zabaw. Dotychczasowy budynek przy ulicy Żeromskiego 93 przekazano innej placówce.

Nowo wzniesiony obiekt składał się z trzech jednopiętrowych, oddzielnych połączonych korytarzami budynków zajmowanych przez dziewczęta, chłopców i dzieci przedszkolne w wieku od 3 do 7 lat. W "skrzydłach" zajmowanych przez dziewczęta i chłopców zorganizowano 4 - osobowe sypialnie, pokoje do nauki i sanitariaty. Do dyspozycji przedszkolaków były dwie sypialnie na piętrze oraz bawialnia na parterze, w której odbywały się zajęcia przedszkolne. W obiekcie urządzono pomieszczenia ogólnego użytku, jak: jadalnię, bibliotekę z czytelnią, pokój zajęć muzycznych oraz świetlicę z telewizorem. Na parterze budynku znalazły swoje miejsce pokoje biurowe oraz gabinet kierownika placówki. Do wypełniania zadań opiekuńczych i związanych z tym zabiegów pielęgnacyjnych służyły pomieszczenia gospodarcze: pralnia, szwalnia, gabinety lekarski i stomatologiczny, kuchnia wraz z zapleczem, prysznice, łazienki. 
W piwnicach budynku usytuowano kotłownię z pomieszczeniami na składowanie opału i pomieszczenia do przechowywania ziemniaków i warzyw, magazyny żywnościowe oraz pracownię stolarską i elektryczną. Od 1967 roku funkcję kierownika placówki objęła Anna Majcherska, a zastępcą został Kazimierz Kowalczyk. Na stanowiskach wychowawców zatrudniono 12 osób, które opiekowały się czterema grupami wychowanków w wieku szkolnym i dwoma grupami dzieci w wieku przedszkolnym. W tym czasie Dom Dziecka pozyskuje nieocenionych i życzliwych mu przyjaciół, świadczących mu pomoc nie tylko materialną, ale przede wszystkim aktywnie działające Komitety Opiekuńcze, zakłady pracy, a także organizacje. Dzięki akcji społecznej z ich strony wielu wychowanków placówki otrzymało książeczki mieszkaniowe. Akcję tę zapoczątkowała redakcja radomskiego dziennika "Słowo Ludu" w dniu 1 czerwca 1967 roku. 
Do 1990 roku wychowankowie Domu otrzymali łącznie 62 książeczki mieszkaniowe. W latach 1970 -1975 dzięki pomocy finansowej wyżej wymienionych zakładów nastąpił remont i modernizacja placówki, w tym uzupełnienie wyposażenia w nowe meble i elementy dekoracyjne. zorganizowano pokoiki do zabaw dla dzieci przedszkolnych oraz drugą bawialnię. W pokojach sypialnych wymieniono metalowe łóżka na bardziej funkcjonalne i wygodne tapczany, wersalki bądź rozkładane fotele. Zakupiono regały. Każda grupa otrzymała telewizor, radioodbiorniki, a istniejący zespół muzyczny dostał sprzęt elektryczny - gitary, głośniki i wzmacniacz.

Kolejny okres wielkiej modernizacji placówki to lata 1987 - 1991. W tym czasie stanowisko dyrektora placówki obejmuje mgr Edward Sputowski. Wychowankowie otrzymują do dyspozycji w swoich "skrzydłach" urządzone i wyposażone w nowoczesny sprzęt pomieszczenia kuchenne i pralnie. Przebudowane zostają sanitariaty i wymieniona glazura. Generalnemu remontowi zostaje poddana pralnia ogólna, a następnie wyposażona w nowe pralnice, suszarnie i magle elektryczne. Wybudowane zostaję dwa boiska betonowo - asfaltowe: do gry w piłkę nożną i do siatkówki. Wyremontowano ogrodzenie placówki i otynkowano budynek. W obiekcie założono nową linię telefoniczną, a także zradiofonizowano placówkę. Zadbano o estetykę pomieszczeń i otoczenia. Dodatkowe fundusze przekazało Ministerstwo Edukacji Narodowej, gdyż w okresie wakacji placówka gościła dzieci z terenów byłego obecnie NRD (w ramach wymiany) oraz dzieci Polonii radzieckiej (z Kazachstanu, Białorusi i Litwy).

W 1990 roku w wyniku przemian społecznych i politycznych w kraju przejściowo funkcję dyrektora pełniła mgr Marianna Bagińska - do 10 lutego 1991 roku, a następnie mgr Barbara Pluta. Od 1 września 1992 roku drogą ogłoszonego przez MEN konkursu została wybrana mgr Krystyna Sekuła. Były to lata kolejnych zmian ustrojowych, politycznych i społecznych. W Państwowym Domu Dziecka Nr 2 mieszkało w tym okresie 70-90 wychowanków w wieku od 3 do 18 lat. Wychowankowie i pracownicy tworzą jedna wielką rodzinę . Wspólnie przeżywają małe i duże radości, ale też troski i kłopoty. Razem spędzają święta, uroczystości domowe (np. 18-te urodziny wychowanków), razem odpoczywają na biwakach, obozach, zimowiskach. W tym okresie placówka prowadzi niewielką działalność gospodarczą, wynajmując pomieszczenia na spotkania, zebrania, prelekcje, pokazy, zabawy karnawałowe. Dzięki pozyskanym środkom zostały przeprowadzone kolejne remonty i modernizacje. Od maja 1994r. w ręce wychowanków trafia Gazetka o życiu w placówce. Inicjatorem pomysłu był p. Paul Kjoge z Danii, który odbywał praktykę pedagogiczną w Domu Dziecka. Artykuły pisały dzieci pod kierunkiem wychowawców. Od listopada 1994r. wydawaniem gazetki zajął się p. W. Wolski wraz z ekipą początkujących dziennikarzy. Gazeta otrzymała tytuł "Nasz Dom" podejmując tematy dotyczące wydarzeń jakie miały miejsce w domu. Nakład pisma kilkustronicowego wahał się od 100 do 500 egzemplarzy, a ciężar edycji spadł na p. Krzysztofa Pachockiego.

Ponieważ wychowankom źle kojarzyła się nazwa Państwowego Domu Dziecka ówczesna p. dyrektor Krystyna Sekuła ogłosiła konkurs wśród wychowanków na nową nazwę. Konkurs wygrała Marta Wójcik, która zgłosiła nazwę "Słoneczny Dom" i tak powstała nowa nazwa placówki "Słoneczny Dom". W tym okresie w wyniku kolejnych reform od 1 stycznia 1999r. "Słoneczny Dom" wchodzi w struktury miasta jako miejska jednostka organizacyjna. Przełom roku 1999/2000 to włączenie placówki w struktury pomocy społecznej. W 2002r. ponownie następuje zmiana nazwy w związku z koniecznością przyjmowania dzieci w ramach interwencji. W sierpniu placówka otrzymuje zgodę na utworzenie 15 miejsc interwencyjnych i stąd nazwa - Placówka socjalizacyjna z miejscami interwencyjnymi "Słoneczny Dom". Od 1 kwietnia 2003 w wyniku konkursu mgr Ewa Drelewska została powołana jako pełniąca obowiązki dyrektora przez Prezydenta Miasta Radomia Zdzisława Marcinkowskiego, a od 1 kwietnia 2014r. otrzymała powołanie na dyrektora placówki socjalizacyjnej z miejscami interwencyjnymi "Słoneczny Dom" i szefuje do chwili obecnej. "Słoneczny Dom" w latach 2003-2005 przeszedł szereg zmian, które w korzystny sposób wpłynęły na pracę w placówce i na życie przebywających tu wychowanków. Dzięki pozyskiwanym środkom z dotacji Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego Wydziału Polityki Społecznej uzyskanej w 2003r., 2004r., 2005r. 2006r. udało nam się wyodrębnić i odnowić poszczególne skrzydła domu z przeznaczeniem na osobne grupy wychowawcze. Następnie została utworzona grupa usamodzielnienia w wyodrębnionej części budynku służąca dzieciom przygotowywanym do samodzielności.

Doświadczenia wypływające z dotychczasowej pracy potwierdzają słuszność podejmowanych działań. Współpracując z Miejskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej udało nam się zmniejszyć liczbę dzieci (od roku 2002 do 2005r.) z 90 do 55. Liczba ta sukcesywnie była zmniejszana dzięki temu, że dzieci młodsze kierowane były do Rodzinnych Domów Dziecka i tak od początku powstania pierwszego Rodzinnego Domu z naszej placówki odeszło 42 dzieci.(głównie były to rodzeństwa kilku osobowe). Kolejne lata przynoszą następne zmiany związane z naszą działalnością.

SAMSUNG DIGIMAX A403

Po likwidacji w październiku 2005r. Pogotowia Opiekuńczego mieszczącego się przy ul. Grodzkiej 8 i włączenia wychowanków wraz z kadrą pedagogiczną w struktury "Słonecznego Domu" konieczne okazały się zmiany organizacyjne i mieszkaniowe w placówce. W sierpniu 2005r. uchwałą Rady miasta została zmieniona nazwa placówki na Placówkę Wielofunkcyjną "Słoneczny Dom". Rok 2006 związany był z przekształceniami w celu osiągnięcia standardów. W wyodrębnionych częściach budynku powstały: grupa interwencyjna dla młodzieży i grupa interwencyjna dzieci młodszych, działające na podobnych zasadach jak Pogotowie Opiekuńcze. Natomiast w osobnych skrzydłach budynku grupy socjalizacyjne z podziałem na dziewczęta i chłopców. Niezwykle istotnym elementem naszej działalności było utworzenie z inicjatywy kadry pedagogicznej przy naszym domu w roku 2007 Stowarzyszenia Słoneczny Dom. Dzięki Stowarzyszeniu możliwe było polepszenie sytuacji finansowej naszej placówki. Pisząc programy i pozyskując pieniądze zewnętrzne wychowankowie mogli korzystać z dodatkowych zajęć terapeutycznych, wparcia psychologicznego, wyjazdów wakacyjnych i zimowych. Następnym wyzwaniem dla mnie jako dyrektora placówki była likwidacja w czerwcu 2008r. Domu Dziecka mieszczącego się przy ul. Staromiejskiej 9, a prowadzonego przez Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej. Przebywający tam chłopcy w liczbie 17 zostało przeniesionych 1 lipca 2008r. do "Słonecznego Domu". W konsekwencji liczba dzieci w placówce drastycznie wzrosła. Rozwiązaniem tej sytuacji okazał się pomysł utworzenia osobnej placówki będącej w strukturach Placówki Wielofunkcyjnej, ale w innym budynku.

W dniu 28.10.08r. o godz. 12.00 odbyło się otwarcie nowego Domu Usamodzielnienia przy ul. Wydmowej 19 w Radomiu. Mieszkanie jest placówką wchodzącą w struktury "Słonecznego Domu" usytuowaną w innej dzielnicy miasta. Dom Usamodzielnienia zlokalizowano w piętrowym, wolnostojącym budynku zakupionym przez Gminę Miasta Radom. Wokół budynku znajduje się niewielka działka z miejscem na grillowanie, drobne prace ogrodnicze. Młodzież mieszka w pokojach 2-3 osobowych ( dziewczęta na poddaszu, chłopcy na piętrze). Na parterze znajduje się przestronna kuchnia ( z pełnym wyposażeniem), jadalnia z dużym stołem (do wspólnych posiłków), salon. Na każdym piętrze do dyspozycji dzieci znajduje się łazienka z pełnym wyposażeniem.

W mieszkaniu mieszka 14 wychowanków ze "Słonecznego Domu" w wieku od 14 do 18 lat, a opiekę pedagogiczną sprawuje 5 wychowawców zatrudnionych na podstawie Kodeksu Pracy oraz 1 osoba wspomagająca - dozorca.

Młodzież pod okiem swoich opiekunów uczy się samodzielnie robić zakupy, przyrządzać posiłki, sprzątać, układać jadłospisy, decydować o swoim czasie wolnym itp.

Nadrzędnym celem utworzenia Domu Usamodzielnienia było stworzenie młodzieży warunków zbliżonych do rodziny naturalnej, w których mogłaby opanować niezbędne w życiu dorosłym nawyki i umiejętności. Formy pracy z młodzieżą w tym domu są oparte na ich gotowości do podejmowania decyzji i współdziałania.

Wychowawcy czuwają nad bezpieczeństwem, wszechstronnym rozwojem, edukacją. Pełnią role animatorów, organizatorów i partnerów dla swoich podopiecznych. Ich działania oparte są o zasadę stosowania rozumnej swobody, angażowania w życie grupy, biorąc pod uwagę indywidualne potrzeby, wybory każdego dziecka.

Opieka nad dziećmi pozbawionymi możliwości mieszkania w domu rodzinnym w takiej formie jak domy usamodzielnienia minimalizuje skutki traumatycznych przeżyć jakie zdarzają się w dużych placówkach. Jednak działalność pracowników placówki to nie tylko remonty, przekształcenia, ale także bardzo ważnym aspektem wychowania dzieci i młodzieży jest włączanie naszych podopiecznych w życie społeczne, integrację ze środowiskiem lokalnym oraz nauka umiejętności dzielenia się z innymi. Formy pracy z młodzieżą w tym domu oparte są na ich gotowości do podejmowania decyzji i współdziałania. Wychowawcy czuwają nad bezpieczeństwem, wszechstronnym rozwojem, edukacją. Pełnią role animatorów, organizatorów i partnerów dla podopiecznych. Ich działania oparte są o zasadę stosowania rozumnej swobody, angażowania w życie grupy, biorąc pod uwagę indywidualne potrzeby wybory każdego dziecka. Świętując 100 lat opieki nad dziećmi w mieście, chcąc pozostawić w pamięci tych, którzy przeżywali swoje emocje w domu dziecka w różnych latach, którzy już odeszli do naszego Pana zorganizowaliśmy w dniu 18 grudnia 2014r. o godzinie 14.00 uroczyste spotkanie rocznicowe. Na tę uroczystość zostali zaproszenie byli pracownicy placówki, poprzedni dyrektorzy, przyjaciele od lat związani z domem dziecka a także byli wychowankowie. Goście w liczbie ok. 100 osób mieli okazję posłuchać niektórych historii z czasu okupacji - jak wtedy wyglądała opieka nad dziećmi, obejrzeć cały rys historyczny od początku powstania placówki , tj. od 1914r. do czasów współczesnych. Przenieść się w swoje czasy oglądając kroniki, zdjęcia. Jednak chyba największą wartością dla wszystkich było wspólne spotkanie, śpiewanie kolęd. Całość imprezy uświetnił występ chóru CANTATE DEO pod kierunkiem siostry Sercanki Honoraty Majewskiej z Pionek oraz przedstawienie Jasełek przez wychowanków "Słonecznego domu" i kleryków z radomskiego seminarium. Na zakończenie uroczystości, byśmy dalej mogli nieść radość potrzebującym, mieć zdrowie i siłę do tego przedsięwzięcia w dniu 19 grudnia 2014r. 0 godzinie 14.00 w Kościele Matki Królowej Świata przy ul. Grzybowskiej została odprawiona Msza Św. w intencji osób pracujących z opuszczonymi dziećmi. Nasza parafia i księża na przestrzeni tych wszystkich lat zawsze byli z nami i naszymi dziećmi blisko, dając otuchę, wiarę i wsparcie i modlitwę.